اشعار

آنقدر رفت که در ثـانیه ها هم گـم شد            بعد آنسوی زمان پنجره ای در قم شد

و همیـن زائــره سبـز زیـارتـگـاهـش            در پـرواز به سمت حــرم هـشـتـم شد

گـوشـۀ چـادر او روی سـر قــم افـتاد            کآفتاب آمد و تاریکی شیطان گــم شد

خاک قم عطر گل یاس گرفت و آنگاه            قــم مـدیـنـه شد و او فــاطـمه دوم شد

یازده  کعبه به همسایگی اش آمده اند            یــازده مـرتـبه اینجا حــرم مـردم شد

جمع بودند در اینجا هـمـگـی تا اینکه           جمکران آمد و همسایـۀ این خـانم شد

ز عرش، فاطمه تا که، دمِ حسن جان داد          دوباره اشک من آمد کمی به من جان داد

بـرای غــربـت آقــای ســـامـــرا بــایــد          هـزار دفـعـه شکـست و مرتـباً جـان داد

میان حـجـره جـوانـی ز درد می لـرزیـد          جـوان موی سپـیـدِ غـم و محـن جان داد

دوباره یک حسن از داغ کوچه ها دق کرد          جوانی اش همه شد صرف سوختن جان داد

ز بس که آه کشید و به روضه دم بگرفت          که "جای فاطمه من را بیا بزن" جان داد

امــام پــاره گـریـبـان روضـه ها پـر زد          امـام گـریـه کـن شـاه بـی کـفـن جان داد

دوبـاره با لب تـشنه ز کـربـلا می خواند          شبـیه جـدّ خودش دور از وطن جان داد

دوباره حجرۀ او گوشه ای شد از گودال          حسین شد، وسط دست و پا زدن جان داد

 پخش سبک

سُرورِ دل عیان بُوَد به شور و شوق دلبری           مبارک است ولادت مـولا امامِ عـسکری

تویی امامِ انس و جان یا مولا           نــور زمیـن و آسمان یا مولا

بابای صاحب الزّمان یا مولا

یوسف زهرا یامولا؛ یوسف زهرا یامولا؛ یوسف زهرا یامولا؛ مولا مولا یامولا

************************************************

تو آمدی دهی به ما درس شرافت و وفا           تا که شـویم پـیـروِ تو برای ما نـمـا دعا

آمدنت مـژده به پیروان است           که موسم رحمت بی کران است

ولادت امــامِ عـاشـقـان است

یوسف زهرا یامولا؛ یوسف زهرا یامولا؛ یوسف زهرا یامولا؛ مولا مولا یامولا

************************************************

جـلـوۀ مـرتـضـایـیَت تـجــلّـی سـیـنـجـلـی           معتکف حـریـم تو شویم به ذکـر یا عـلی

به لطف و یاری خـدا یا مولا           رَویم به قـلب مبـتـلا یا مـولا

از سـامـرا به کـربلا یا مولا

یوسف زهرا یامولا؛ یوسف زهرا یامولا؛ یوسف زهرا یامولا؛ مولا مولا یامولا

دسـت زمـانـه بـار دگـر اشـتـبـاه كـرد            زهـری، بـهـار زنـدگی ام را تباه كرد

در تار و پود پیكر من رخنه كرده بود            تا مغز استخوان، همه جا طی راه كرد

آتـش كــشــیــد بــاغ امـــیــد دل مــرا            با خنده، شعله های خودش را نگاه كرد

مثل كـسوف روز دهم، سوز تشنـگـی            خـورشید پُـر تـلألـو رویـم، سیاه كرد

حـال و هـوای مـلـتـهـب حـجــرۀ مـرا            هـمرنـگ سرخی شفـق قـتـلـگـاه كرد

هر کس که با ولای تو دل آشنـا نکرد            لب تشنه ماند و روی به آب بقا نکرد

چـشمی که دید روضۀ نـورانـی تو را            دیـدار بـاغ خُـلـد طـلب از خـدا نکرد

هرگز نمی رسد به مشامش نسیم عشق            آن کس هوای قبر تو در سامرا نکرد

ای عسکری لقب، که غم تو عظیم بود            دل را غمی چو داغ تو ماتم سرا نکرد

عـالـم به عـمر کـوته تو گـریه می کند            یک غنچه لب به خنده ز داغ تو وا نکرد

قربان آن دلی که به شب های سوز و ساز            حتی به حبس، دامن شب را رها نکرد

دشمـن ز کـشـتـن تو کجا می کـند حـیا            جائی که او ز کشتن زهـرا حیا نکرد

هر گوشه از دل تو پُر از درد و غصه بود            جز زهـر کـینه درد دلت را دوا نکرد

دشمن پس از تو بُرد به کاشانه ات هجوم            تـنـهـا به زهـر دادن تـو اکـتـفـا نکـرد

ای گـل ز بی وفائی گـلـچـین روزگار            دنیای دون نصیب تو غیر از جفا نکرد

بـر خـلـق فــروغ ایــزدی داده خـدا            سـرچـشـمـۀ فیض سرمدی داده خدا

در دست امام هـادی از بــاغ بهشت            امـروز گــل مــحــمــدی داده خـــدا

**********************

گـلخـانۀ وحی بس که زیبا شده است            جبـریل در آن محـو تماشا شده است

وقتی که نظرکرد دراین گلشن، دیـد            یک غنچه به نام عسکری وا شده است

**********************

خــورشیــد سپهـر رهـبــری پیدا شد            احـیـاگــر فــقـه جـعـفـری پـیــدا شـد

تبریک به مهدی که به عــالم امشب            رخـسـار امــام عـسـکـری پـیــدا شد

گـویـا رسیـده انـد که ما را صـدا کـنند            ما را دوبــاره با خـودشـان آشنـا کـنند

برگشته اند این صد و هفتاد و پنج نور            ما را ز بـنـد ظلمت غـفـلـت رهـا کنند

هل من معـیـن حجت حق را شنیده اند            بـرگـشـتـه انـد بـاز بـه او اقـتـدا کـنـنـد

بسیـار انـدک اند کـسـانی که در عـمل            جان را برای حضرت جانان فـدا کنند

جان داده اند در غم و غربت به قتل صبر            تا سیـنـه را به داغ حـسیـن آشـنـا کنـند

دل را به راه دوست به دریــا زدنـد تا            دریـا دلانه در یـم رحـمـت شـنـا کنـنـد

سوگند می خورم که شهیدان راه عشق            با دست بسته هم گره از خـلق وا کنند

بـاب الحـوائج اند به آن ها رجـوع کن            از این قبیله هر چه بخواهی، عطا کنند

 پخش سبک

خدا رو شکر که همیشه، محبّ حیدریم من          به رتبه خاک حریم ِ، امام عسگری ام من

ولادتِ، نــور چشم عـالمین، وجهِ خــدا بـادا مبارک

ولادتِ، حجت حق، یــوسف خیر النساء بادا مبارک

ولادتِ، حـسـن دوّم از آل مـصـطـفـی بـادا مـبـارک

روح هم عهدی خوش آمدی آقا            یا ابـالـمـهـدی خـوش آمـدی آقا

یا ابـالـمـهـدی خـوش آمـدی آقا

*******************

بهار شور و سُرور و، زمان شادیِ امشب          عیدی عـاشـقا دستِ، امــامِ هــادیِ امشب

خوش آمدی، ای آقایی که دل ما برغم عشقت اسیره

قسم به ماه ، روی ماه تو میون کلّ عـالم بی نظیـره

امشب دلم، یه برات سامـرا از دستای بابات میگیره

میگیریم آخــر با مـهـدی زهـرا            یک چنین جشنی تو شهر سامرا

یا ابـالـمـهـدی خـوش آمـدی آقا

*******************

حریم تو برای ما ، حریـم کعبه ی مقصود          آرزومـونه انـشـالا، وهـابیت بـشـه نـابــود

یا حسنِ، عسگری جانها فدای لطف و جود بی حد تو

با یاعلی ، ما میشیم مشغول اِحرام و طواف مـرقد تو

وقت ظهور، میزنیم یک پرچم از نام علی رو گنبد تو

اون روزا دیگه دشمنـا ناکـامن            غـرب و استکبار ذلیل اسلامن

یا ابـالـمـهـدی خـوش آمـدی آقا

 پخش سبک

حجّـت حیّ، سـرمـد خوش آمد            عـزیـز دل، احـمـد خـوش آمـد

نــور انجـمـن، آمــد خوش آمد            صـفـای گـلـشن، آمد خوش آمد

در مــاه ربــیــع، از آل طـاهـا            دومین حـسـن، آمـد خـوش آمد

مهر سپهر سـروری آمد خوش آمد

مولا امامِ عـسـكـری آمد خوش آمد

**********************

رحـمـت حـق بر دلـهـا مبارک            نــور هـم عـهـدی بادا مـبارک

جـشـن مــیــلادِ، پُـور مصطفی            بر حیـدر و بر زهـرا مـبـارک

ســلالـۀ پـیـغـمـبری آمد خوش آمد

مولا امامِ عـسـكـری آمد خوش آمد

**********************

جــان ها فــدای مـاهِ جـمــالش            دل می رُباید حُسن و کـمـالش

ســلام خـــدا، صــلــوات مـــا            هم بر کمـالش، هم بر جـمالش

یوسف نسل حـیدری آمد خوش آمد

مولا امامِ عـسـكـری آمد خوش آمد

**********************

هستِ عـالمین از هستِ زهـرا            هر دلــی بـاشـد پابست زهــرا

آرزو داریـــم، کـه انـــشــاءالله            عیدی بگیریم، از دست زهـرا

جرعـۀ جام کـوثـری آمد خوش آمد

مولا امامِ عـسـكـری آمد خوش آمد

 پخش سبک

روشـنــی عــالــم ز نــور روی تو            دل همه خــوبــان مست سـبـوی تو

یا حسن ای گل پیمبری، یا حسن ای عزیز حیدری؛ یا حسن یا امام عسگری، یا حسن

یا حسن یا امام عسگری(۳) ، یاحسن

***********************

به یمن میلادت جهان چراغان است            مجالس مدحت سـتـاره بـاران است

در رُخت جلوات داوری، صاحبِ سَکَنات کوثری؛ یا حسن یا امام عسگری، یا حسن

یا حسن یا امام عسگری(۳) ، یاحسن

***********************

شَـهَــم اگـر بـاشـم گــدای ســامــرّا            دلــم نـمــود آقــا هــوای ســـامــرّا

سامرا شرف دوعالمِ، سامرا حرمی مکرّمِ ؛سامرا به ما عــرش اعظم، دیگری

یا حسن یا امام عسگری(۳) ، یاحسن

***********************

بــرای آن دنــیـا به مـا بــده توشـه            ای خفته در بین کعـبـۀ شش گوشه

ای که از همه عالم سری، شافع روز سخت محشری؛تو دل از همۀ ملائکه، می‌بری

یا حسن یا امام عسگری(۳) ، یاحسن

 پخش سبک

آمــده جــان جــهــان جــلـوۀ حَـیّ ازلــی           پـســر فــاطـمـه و یــوسف کـنـعـان علی

تـو زادۀ پـیـغـمــبــری؛ یا مـولا           مظـهــر نــور داوری؛ یا مـولا

از همۀ خــوبـان سری؛ یا مولا           یا امــام عـسـگــری؛ یــا مــولا

مولانا گل زهرا؛ مولانا گل زهرا؛ مولانا گل زهرا؛ یا سیدی ابن الرّضا

******************************

به تــولای تو من زائــر عــرشم به خــدا           که تویی جان جهان، حجت حق، نور هُدا

جود و عطایت بی کران؛ یا مولا           خورشید بی نام و نشان؛ یا مولا

کوه عنایات و غفــران؛ یا مولا           بابای صاحب الــزّمان؛ یا مولا

مولانا گل زهرا؛ مولانا گل زهرا؛ مولانا گل زهرا؛ یا سیدی ابن الرّضا

******************************

آرزوی عـاشـقــان زیــارت مرقد توست           قـبـلـه دل هـمه به جـانـب گـنـبـد تــوست

دوباره ای پور زهــرا؛ یا مولا           دعـوتـمــان کن سامرا؛ یا مولا

فدای ضریح شش گوشه ات؛ یا مولا           شـبـیـه شــاه کــربــلا ؛ یا مولا

مولانا گل زهرا؛ مولانا گل زهرا؛ مولانا گل زهرا؛ یا سیدی ابن الرّضا

******************************

قبر پاک تو شها در دل عاشقان همه است           نقش روی سنگ آن یا علی و یا فاطمه است

وهـابـیــون کز اعدایند؛ یا مولا           دشــمــن آل طـاهـایـنـد؛ یا مولا

تا به قیامت رســوایند؛ یـا مولا           جیره خـور آمـریکایند؛ یا مولا

مولانا گل زهرا؛ مولانا گل زهرا؛ مولانا گل زهرا؛ یا سیدی ابن الرّضا

 پخش سبک

صـلّ عــلــی مـحـمـد ابــا مـحـمـد آمـد            صل علی محمد ابن الرضا خـوش آمد

نور طلوع  مهر یـاسیـن و کـوثــر آمد            دوم حـسن از آل زهــرا و حـیــدر آمد

گل ریـزد از آسمان از یـمـن میـلاد او            فضل و شــرف گـرفته از نام او آبـرو

این نور چشم طاها این پور مولا باشد            ابن الرضای سوم ، فرزند زهـرا باشد

صـلّ عــلــی مـحـمـد ابــا مـحـمـد آمـد

صل علی محمد ابن الرضا خـوش آمد

خـنــده به مــاه روی آل عـبــا مبـارک            سر زد ز مشرق دین، نور خدا مبارک

از لطف  او این جشن  فرخنده پا گرفته            مـاه ربیع الثـانی، از او صـفــا گـرفـته

صـلّ عــلــی مـحـمـد ابــا مـحـمـد آمـد

صل علی محمد ابن الرضا خـوش آمد

با جود بی کرانه، با وجد و شور و شادی            عیــدی دهد به عــالــم آقا امـام هــادی

باران نور و رحمت، روح خوش عهدی آمد            مولای هر دو عالم ، بابای مهدی آمـد

صـلّ عــلــی مـحـمـد ابــا مـحـمـد آمـد

صل علی محمد ابن الرضا خـوش آمد

با یک دلی شکسته، با اشک دامن دامن            امشب بگو ای آقا، با حاجت آمدم من

ببین عزیز زهـرا هر چند من فـقـیـرم            به بند سخت جهل و، به معصیت اسیرم

صـلّ عــلــی مـحـمـد ابــا مـحـمـد آمـد

صل علی محمد ابن الرضا خـوش آمد

دستم بگیر ای آقا، مرا رهان ز عصیان            به حـقّ حیّ اعــلا، به آیه های قــرآن

آقا برای شیـعه از ســوز دل دعــا کن            با ذولفقار آهت بس مـحشری به پا کن

صـلّ عــلــی مـحـمـد ابــا مـحـمـد آمـد

صل علی محمد ابن الرضا خـوش آمد

وهابیون و بحرین در جنگ کفر با دین            بنـمـا دعا بــرای ســوریــه و فـلسطین

گرچه حضورت ای گل ، بی ارزشیم و خاریم            ما غیر درگه تو ، جــایی دگـر نداریم

صـلّ عــلــی مـحـمـد ابــا مـحـمـد آمـد

صل علی محمد ابن الرضا خـوش آمد

خواهد دلم که اهل سوز و نوایت باشم            گدای دوره گردی در سامــرایت باشم

با دست خالی از تو لطف و عطا میخواهم            هم مکهّ هم مدینه، هم  کربلا میخواهم

صـلّ عــلــی مـحـمـد ابــا مـحـمـد آمـد

صل علی محمد ابن الرضا خـوش آمد

باز شد بی پـرده پـیدا حُسن حی ذوالمنن          شد عیان در خانۀ چارم علی، دوّم حسن

از کویر خاک می رویند یاس و ارغوان          در ریاض قدس می رقصند سرو و نسترن

حبّذا مولود مسعودی که چون قرآن ورا          حضرت هادی شده از پای تا سر بوسه زن

سرو قد، طوبی دهان؛ گنجـینۀ سـرّ خـدا          دل، بهشت قرب حق، رخسار، باغ یاسمن

وصف مدح او نشاید گرچه چون ریگ روان          ریزد از لعـل لب روح الـقدس دُرّ عدن

هم ابوالمهدیش می خوانند هم ابن الرّضا          هــم ولـی الله هــم نـجــل امـام مـمـتـحـن

کنیۀ او عسکری و عسکرش جن و ملک          حکمران آسـمان، میـر زمین، پیـر زمن

صلب پاک او به دُرّ سیـزده دریا صدف          قامت او چـارده معـصوم را سرو چمن

می کند سیراب از شهد لبش خورشید را          طفل نـوزادی که نـوشد با ولای او لـبن

میشود با تیـغ غیب مهدی اش از تن جدا          هر کجا بیرون شود از آستین دست فتن

بغض او سوزان تر است از آتش سوزان دل          مهر او شیرین تر است ازجان شیرین دربدن

خـود امـام بن امـام بـن امـام و نـجـل او          مصلح کل جهان مـهـدی، امام بت شکن

گر بپرسی کیست خاک راه سـامرّای او          بر فراز آسمان خورشید می خندد که من

نی عجب در صحن او، کز طور سینا برتر است          گردو صد موسی فتد مدهوش از آوای لن

خود حسن، بابش علی، جدّش جواد ابن رضا          بلکه اجدادش امامان، تا رسـول ممتحن

خیـل آبائش زآدم تا گـرامی شخص وی          اتـقــیـای روزگــار، اولـیـای ذوالـمـنــن

گر برد در مصر بوی تربت او را نسیم          می درد از شوق او با خنده یوسف پیرهن

عیسی گردون نشین با مهدی اش آرد نماز          موسی آرد التجا بر او در امـواج محـن

چشم بد دور، الله الله زین همه حُسن و جمال          هم جمال اندرجمال وهم حَسن اندرحَسن

مدح او گویم که در وصفش به هرصبح و مسا          می دمد مضمون نو از دامن چرخ کهن

بنگرد بی پرده حسنی را که در پثرب ندید          گر اویس آید به سامرا ز صحرای قرن

من نمیخوانم خدایش، لیک گویم درجلال          خالق و مخلوق را چون او ندیدم مقترن

گر به دوزخ پا گذارد میشود دارالسّرور          ور ز جنّت دست شوید میشود بیت الحزن

ای وجودت آخـریـن دُرّ الهی را صدف          وی به خاکت برترین پاکان عالم را وطن

نیست قابل در مدیحت نیست لایق در ثنات          گر زلب یاقوت، یا گوهر فشانم از دهن

تو امام عسکری من عـبد سر تا پا گـنـاه          من سیاهی در سیاهی تو چـراغ انجمـن

بس که شیرین وصف ومدح تو در کام جان          می سزد گردند عـالم کوه کن در کوهکن

من نه وصفت را از آن گفتم که میدانم که ای          بلکه مدح توست همچون جان شیرینم به تن

هر که هستم (میثم) دار غـم عـشق توأم          گر چه ناید از من بی دست و پا میثم شدن

ای خدایت داده بر خلق دو عالم برتری          ای گدایت را به خیل شهریاران سروری

خاک پایت زُهره و خورشید و ماه و مشتری          ناز دارد مـهـدیت بر رتبـۀ پـیـغـمـبـری

ماه رویت احمدّی و تیغ نطقت حـیدری

عـیـد میـلادت مبارک یا امام عـسکری

ای چراغ تـابـنـاک حُسن حیّ ذوالجلال          یافته خورشید گردون از تجلاّیت کـمال

تا ابــد مــاه ربـیـع الـثّـانـیت محو جمال          ماه حُسنت بی قرین و مهر رویت بی زوال

آفـتــاب طلعتت را تـا ابـد روشـنـگـری

عـیـد میـلادت مبـارک یا امام عـسکری

تو خــدایــی عبد معـبود و امام مـردمی          تو به بـزم آسـمـانـی هـا چـراغ انـجـمی

خود حـسـن فــرزنـد دلبند علیّ چـارمی          نجـل پـاک ده ولـی ابن الرّضـای دوّمی

هرچه در وصفت بگویم باز داری برتری

عـیـد میـلادت مبـارک یا امـام عـسکری

نطق تو در پیکر توحید جان می پرورد          نام تو اجسام را روح و روان می پرورد

فیض تو در قعر آتش بوستان می پرورد          صلب پاکت مصلح کلّ جهان می پرورد

ما هــمــه ذرّه تو را آیـیـن ذرّه پروری

عـیـد میـلادت مبارک یا امام عـسکری

دل اگر سـیـنـا بود طور تجـلاّیش تویی          موسی ار آوای حق بشـنید آوایش تویی

کیستم من عبد آن عبدی که مولایش تویی          آخرین دُرّ خدا مهدی است دریایش توئی

آنکه بر عیسی کند روز ظهورش سروری

عـیـد میـلادت مبارک یا امام عـسکری

خطّ حسن، خالت حسن، خُلقت حسن، خویت حسن          پای تا سر حُسن در حُسن و گل رویت حسن

کُـنیه ات ابن الرّضا و نام نیکویت حسن          موی و روی و قدّ و خدّ و چشم و ابرویت حسن

حُسن ها گشتند در بازار حسنت مشتری

عـیـد میـلادت مبارک یا امام عـسکری

هم تویی آئـیــنـۀ حُـسن خـدای ذوالمـنن          هم تویی در چارده وجه خـدا دوّم حسن

هم دهم مولای عالم بر جمالت بوسه زن          هم به جسم سامره جان میدهی از فیض تن

هم به عالم می کند فیض تو سایه گستری

عـیـد میـلادت مبارک یا امام عـسکری

بنده ای و حضرت معبود می نازد به تو          جدّ پاکت احمد و محـمود می نازد به تو

مصلح کلّ مهدی مـوعود می نازد به تو          عفو و غفران و عطا و جود می نازد به تو

نجل زهرایّی و دستت راست فیض کوثری

عـیـد میـلادت مبـارک یا امـام عـسکری

ای امام انس و جان ای مـقـتدای سامره          تا تو مدفـونی در آن؛ جانم فدای سامره

می زنم با یاد تو هر شب صدای سامره          دوست دارم تا شوم روزی گدای سامره

یا کـنـم بر نـوکـران آستـانـت نــوکـری

عـیـد میـلادت مبارک یا امام عـسکری

سامره روشنگر دل کعـبۀ جان من است          سامره عطر نسیمش روح و ریحان من است

سامره ریگ روانش دُرّ غلطان من است          سامره دامان سبزش باغ رضوان من است

سامره صحن و سرایش کرده از من دلبری

عـیـد میـلادت مبـارک یا امـام عـسکری

سامره دارد در آغوشش دو مه دو آفتاب          دو امام از صلب پاک احمد ختمی مآب

دو مهین بانو نه، دو خورشید عصمت درحجاب          این عروس فاطمه آن دخت پاک بوتراب

دو ستــاره دو فـروغ حُسن حـیّ داوری

عـیـد میـلادت مبـارک یا امام عـسکری

ذرّه بودم محو خـورشید جهـان آرا شدم          قطره بودم وصل بر دریا شدم دریا شدم

کــز سـعـادت ذاکـر ذرّیــۀ زهــرا شـدم          عـاشـق قـبر تو و سـرداب سـامـرّا شدم

خوش بود آنجا کنم در وصف مهدی شاعری

عـیـد میـلادت مبـارک یا امـام عـسکری

امشب هـمه جا مـوج زنـد نـور ولایت            افـتـاده به سـرها هـمه دم شـور ولایت

گردیده سـماوات و زمین طـور ولایت            از پــرده در آمـد مــه مـستــور ولایت

گردیده ملک گرم ثـنـا گـستـری امشب

گـویـند ثـنـای حـسن عـسـگـری امشب

برخیز و بزن خنده که گل خنده زن آمد            با خــنـدۀ گـل بر لـب بـلـبـل سخـن آمد

خـورشـیـد فــروزنـده مـه انـجـمـن آمد            فـرزنـد رضـا را حـسـن آمد حسن آمد

عالم همه غرق شعف وعشرت و شادی است

میلاد گرامی خلف حضرت هادی است

نخل نبوی را ثمر است این ثمر است این            چرخ علوی را قمر است این قمر است این

فخردوجهان را پسراست این پسراست این            بر مصلح عالم پدر است این پدر است این

این شیعـه و این مـشـعـل انوار هُـدایش

ای جــان هـمـه عــالــم و آدم بـفـدایـش

روئــیــد گـــل تــازۀ آمـــال مــحـــمّــد            یـا مــهــر فــروزنــدۀ اقــبــال مـحـمّـد

یا صفحـۀ رخسار و خط و خال محـمّد            یــا آمــده دوم حـســن از آل مــحــمّــد

از سـامـره تـابـیـده به عـالـم جـلـواتـش

پـیـوسـتـه فـرستـیـد درود و صلـواتـش

این گوهر ده بحر خروشنـدۀ دین است            این کـعـبـۀ امـیّـد دل اهـل یـقـیـن است

این عرش خداوند تعالی به زمین است            این نجـل دهم حجّت خـلاّق مبین است

در سجده ملایک به یسار و به یمـینش

تابنـده بُـوَد جــلـوۀ مـهـدی ز جـبـیـنـش

آئـیــنــۀ حُــسـن ازلــی مــاه جـمـالــش            آیات لب حضرت هـادی خط و خـالش

یــادآور جــاهِ نــبــوی قــدر و جـلالش            جـبریل فـرو مانده در اوصاف کمالش

عالم همه مرهون وی و موهبت اوست

از سامره تا عرش خـدا مملکت اوست

این اخـتـر بـرج نقـوی مـاه تـمـام است            این فرش نشینی است که خود عرش مقام است

این حجّ وزکوة است وصلات است وصیام است            بر خلق امام است امام است امام است

قدر و شرف و عزّت و جاه بشر از اوست

ای منتظران حجّت ثانی عشر از اوست

ای ارض و سـمـاوات هـمه سـامرۀ تو            ای چـرخ بـرین نقـطه ای از دایـرۀ تـو

ای مـهــر فـلـک ذرّه ای از نــائـرۀ تـو            ای زنـده؛ دل اهـل دل از خـاطـرۀ تـو

از جود تو بس خاطره داریم حسن جان

مـا آرزوی سـامـره داریـم حـسن جـان

تـو یـازدهـم اخــتـر مـنـظـومـۀ نـوری            تـو واسـطـۀ عـفــو خـداونــد غـفـوری

تو نــور خــدا در شجر وادی طــوری            تو سرّ انا الحق به غیاب و به حضوری

من سائل لطف و کرم و جود تو هستم

بـا آن هـمـه آلـودگـیـم دل به تو بـسـتـم

ای فوج ملک را به درت عرض ارادت            سادات جهان از تو گرفته است سیادت

مِــهــر تو بَــوَد مُـهـر قـبـولیّ عـبـادت            قـرآن به تـو و پـاکـی تو داده شـهـادت

تو دسـت خـداونـد به تـقـدیـر قـضـایـی

فـرزند عـلـیّ ابن جــواد ابن رضـایـی

قـرآن بتو نازد که در او جلـوه گر استی            ایـمان به تو بالـد که ورا راهـبـر استی

انـسان به تو بالـد که امام البـشـر استی            مهدی بتو در فخـر که او را پدر استی

لطـفی که مگر سائل هر روز تو بـاشم

خــاک قــدم عـسگر پــیــروز تو بـاشم

ای عادت تو جـود و مـرام تو عـنـایت            ای مِهـر رخـت مـشعـل انـوار هـدایت

ای یــازدهــم اخــتــر تــابــان ولایــت            قـرآن سخن فضل تو را کرده حکـایت

من «میـثم» آلـوده دل بی ســر و پـایـم

از خـویش مـرانـیـد که مــدّاح شــمـایم

دوباره پای غزل سویتان دوان شده است          حروف واژه عشقم ترانه خوان شده است

ردیف و قافیه هایم فقـط به ذوق شماست          که اینچنین همه همرنگ آسمان شده است

زبان رو به سـوی قـبـله مانده و طبعـم           به جان رسیده و انگار پرتوان شده است

فـضای آبـی شـعــرم نــثـار مـقــدمـتـان          بهـار هم به قـدوم شما جوان شده است

نَــمی ز بــارش حُـسن شـمــا و آل شما          کتاب شعر و غزلهای شاعران شده است

فضای شعر، پر از لطف بی کرانه توست

کرم نما و فرود آ که خـانه خانه توست

چه مـنّـتـی به سـر خـلـقـت خــدا داری           اگر به چشم زمین پای خویش بگذاری

سـحـاب رحـمـتـی و پـای آسـمـان خــدا          کـنار می کشد آن سـاعــتی که می باری

تو آخـرین گل یـاسی که نـقـش هایت را          به کوچـه بـاغ قــدیـمی شهـر می کاری

پس از تو صبح مدینه دگر نخـواهد دید          طـلـوع نـسـل خـدا را زمـان بــیـداری

لبان حضرت هادی پُر از ترانه توست

کرم نما و فرود آ که خـانه خانه توست

بـاز دل شکـسـتـه ام نـوای دیـگـر آورد            پردۀ بهتری زند، نغمۀ خوش تر آورد

مـعــانی کــلام را ز طـبع من بـر آورد            مگر ثنای عسکری حجـت داور آورد

که آگه از مقام او، کسی به جز اله نیست

نسیم درک و عقل را در این حریم راه نیست

عبد خدا که داده حق، خدایی از عبادتش            بسته شده به طوق جان سلسلۀ ارادتش

رام شده وحـوش هم، به درگه سیادتش            حقیقت غدیر خم، جلوه گر از ولادتش

ولادتـش به هـشـتــم ربـیـع ثــانی آمـده

جهان پیر را از این مژده، جوانی آمده

به سامرا نظر کن و جلوۀ ذوالکرام بین            قِران مهر وماه را در این خجسته شام بین

باب امام عـصر را فراز دست مام بین            دهـــم امـام را بر یــازدهــم امــام بیـن

چـشم علی مـنور از جـمال ماه پاره اش

فاطمه کو؟ که بنگرد، بر حسن دوباره اش

نور ولایتش به رخ ردای خلقتش به بر            لوای عصمتش به کف تاج شفاعتش به سر

برهمه هستی اش نظر درهمه عالمش گذر            امام هادی اش پدر حضرت مهدی اش پسر

خـلایـقــنـد چـاکـرش ملائکند عسکرش

هیچ کسی نمی رود به نا امیدی از درش

زمین چشم تماشا شد امام عسگری آمد           بهـشت آرزوهـا شد امـام عسگـری آمد

هوای سامره گلپوش از عطر نفس هایش           گل ایمان شکوفـا شد امام عسگری آمد

سروش هاتف غیبی بشارت داد "هادی" را           گره از کار دل وا شد امام عسگری آمد

حسن خویش حسن رویش حسن بویش حسن مویش           تـمـام حُـسن پیـدا شد امام عـسگری آمد

چنان پیچید درصبح ازل گلبوی لبخندش           که عقل ازشوق، شیدا شد امام عسگری آمد

صفا دارد سرور اهل دل در عالم معنا           بسـاط سـور بر پا شد امام عسگری آمد

تجلی کرد در برق نگاهش هیبت حیدر           طلوع مهر زهـرا شد امام عسگری آمد

صدای پای او در کوچه باغ زندگی پیچید           حضورش عالم آرا شد امام عسگری آمد

زمان، امشب "کمیل" از شوق سراز پای نشناسد           که؛ خلقت؛ باز معنا شد امام عسگری آمد

از عـرش دارد می‌رسد فصل بهـارم            كم كم پُر از خورشید خواهد شد دیارم

از عرش دارد می‌رسد پیـكی خـدایی            از عـرش دارد می‌رسـد دار و نـدارم

یك عمراز دست خودم درحبس بودم            امـشب نگـاهـش مـی‌شــود راه فـرارم

امیّـد بسـتم بر كـرامت‌هـای چـشـمش            بلـكه كـمی رونق بگـیرد كـار و بـارم

من هرچه را دارم به دست دوست دادم            شكـر خـدا كه بـعد از این بی‌اخـتـیارم

از آسمان نــور هــدی آمــد، مبــارك

عیـســای آل مصـطـفــی آمـد مبـارك 

ما اهـل بـارانیـم و اهل روضه‌هـائـیم            عـمری است محـتاج گـداهای شـمائیم

آواره‌هـای كــوچــۀ حُـسـن بـهــاریـم            كــاسه به دسـت سفـره‌های هـل‌اتـائـیم

از روز اول خـادم این خـانه هـستـیم            تـا شــام آخـر هـم مـقـیـم این حـرائـیـم

ما نسل در نـسل عـاشق این خـانواده            دیــوانـه‌وار از عــالـم و آدم جــدائـیـم

وقتی كراماتِ نگاهت شــامل مـاست            یعنی كه درهفت آسمان مشكل‌ گشائیم

از اولش هم قـلـب ما دست شما بـود

تـوفـیـق ما و سـلب ما دست شما بود

شكـر خـدا كه عـاشـقی درمـان ندارد            ایـن قـصـۀ شـاه و گــدا پـایــان نـدارد

شـكـر خـدا كـه عـاشـق این خـانـواده            شـرمنـدگی دارد ولی عـصیــان ندارد

فـرع تـولّی و تبـرّی اصـل دین است            ایـمـانِ بـی این خــانـواده جـان نـدارد

چشمی كه ابری شدازاین دریای جوشان            در روز محـشـر لحـظـۀ گـریان ندارد

دست كسی بر دامن فـهـم شما نیست             ایـن نــردبــان‌هــا پــلـۀ آســان نــدارد

ای خـلـقـت آدم طــفــیـلــی وجــودت

هفت آسمان محتاج بارش‌های جودت

امشب بیا رحـمی به حال این گدا كن            بـی‌آبـرویـی را مـقـیــم ایـن حــرا كـن

ابـری بیـاور بر سـر چـشـم خـسیـسم            بـا دسـت بـاران درد دل‌هـا را دوا كن

یك قطره از نـور كـراماتت بـپاش و            این دفعه ما را حُر دشت روضه‌ها كن

دلبـستـگی‌هـای مــرا از من بگـیـر و            بر چـشم‌های خود اسـیـر و مبـتـلا كن

یك صبح با جادوی چشمت این گدا را            از جـمـلـۀ هـمـسـایـه‌هـای سـامـرا كن

گرچه به ظاهـر از خداوندی جـدائید

آئــیـنـه در آئـیـنـه تــكــرار خـدائـیــد

مـهــربـانـا مـهــربـانـی كـرده ای              خـشت و گل را آسمانی كرده ای

حكـمت از دل دُرفـشـانی می كند           بـا قــلـم قـلــبـم تـبـانـی مـی كـنـد

چـشم صحـرا را مزیّن كـرده ای              نـور زهــرا را مُـبـیَّــن كـرده ای

نُه فـلـك مجـذوب یك دلـدار ماند              هـفـت اقـلـیم از هبـوط یـار ماند

آن زمـانی كه نه گِـل نه آب بود              با تو نَه خورشیـد نَه مهـتاب بود

دستِ ذاتت هستِ مسطور آفرید           از صـفـاتت چـارده نـور آفــریـد

چار و دَه مبهـوت یكدیگـر شدند              عَـلَّــم الاَسـمـاء را از بَـر شـدنـد

نــور واحـد چـارده تـقـسـیـم شـد              سال و مـاه و هفـته ها تـرسیم شد

چون نظر كردند برحالات خویش              ذات را دیـدند در مـرآت خویش

تا مهّی، هـفته، از اِعـراب یافت              قـصّـۀ سـبـع مـثـانی بـاب یـافـت

تا دل افتد روز وشب در دامشان              ثبت شد سـاعـات هم بر نامـشان

بـوی گـلهـای معــطّــر مـی وزد               شـنـبه ها عـطـر مـحـمـد می رسد

یاس و سُنـبل هدیۀ یكشنبه هاست              عطر زهـرا وعلی درجان ماست

گُل كند در هر دوشنبه نـور عین              گاه از نـور حـسن گـاهی حـسین

هر سه شنبه می وزد عطر سه گل              سین و یاء و صاد اندر هر سُـبُل

چهار شنـبه موسـوی گـردد فضا              از رضا و باب و دو ابن الـرضا

می شود لب تر ز جام عـسگری              هر شب جمـعه به نـام عـسگری

ذكـر آب و ذكر باد و ذكر خـاك              یا امـام عـسگــری روحی فـداك

دوسـتـان مـحـتـاج لـبخـنـد تـوأند              جـمـع موجـودات در بـنـد تـوأند

ای زمان از بس ترا دارایی است              درزمین هنگام حُسن آرایی است

باید این احسـاس را اذعـان كـنم              آنچـه اسـتـاد ازل گـفـت آن كـنـم

بــایــد از ســاقـی دلـهــا دم زنـم              تا در این میخـانه در محكـم زنم

آمـد آن پـشـت و پـنـاه شـیـعـیـان              شد جـمـال وجه رحـمانی عـیـان

او بود خـورشید كز نو سـر زده              یـا حـسـن در وجـه اَحـسَـن آمـده

بسكه او مجذوب در تـوحیـد شد              ذرّه هم در پـرتوش خورشید شد

آمد آن محنت كش شادی فروش           تا كـشـد بـار ولایت را بـه دوش

گر چـه گـردد سـاكـن تـبعـیـد گاه              می گـشایـد تا خـدا بر شیـعـه راه

راز دار صُلب منصور است او           معـنی نـورٌ عـلـی نــور اسـت او

شیوه اش هنجارهای معنوی است              سیره اش طرح قیام مهدوی است

هرچه گویم ازسجایایش كم است              كن توسل حبل عشقش محكم است

تـا گـدای سـامـرایـش مـی شـویـم              بی گمان حاجت روایش می شویم

سـامـرا گـفـتم دلـم آمــد به شـور              جشن میلاد است یا شورِ نـشـور

شیعـه احـسـاس غـریـبی می كنـد              ذكــر ادرك یـا حـبـیـبـی می كـند